Bardzo popularną skórną chorobą pasożytniczą jest świerzb. U ludzi świerzb wywołuje świerzbowiec ludzki, który objawia się dokuczliwym świądem i zmianami skórnymi w postaci przeczosów, grudek i plam. Świerzb jest chorobą wywołana przez wewnętrznego pasożyta Sarcoptes scabiei. Cechuje go różnopostaciowa swędząca wysypka z typowym umiejscowieniem-brzuch, piersi, narządy płciowe, ręce, przestrzenie między palcami, u dzieci niemal na całym ciele.
Świerzbowiec drążąc w skórze korytarze powoduje świąd. Człowiek drapiąc skórę może dodatkowo ja uszkadzać oraz zakazić bakteriami ropotwórczymi. Dochodzi do powstania na skórze pęcherzyków, grudek oraz reakcji alergicznych.
Samice świerzbowca ludzkiego są prawie kuliste, o wielkości 0,3 mm, i posiadają 4 pary krótkich odnóży, zaopatrzonych w przylgi lub szczecinki. Samice drążą w warstwie rogowej naskórka charakterystyczne dla świerzbu chodniki, kręte, o długości kilku mm. Samce, larwy i nimfy pasożyta drążą w naskórku płytkie kieszonki lub przebywają na powierzchni skóry: są one postaciami zakaźnymi. Cykl rozwojowy świerzbowca trwa 2- 3 tygodnie. Jedna samica pasożyta składa 25- 30 jaj. Poza żywicielem świerzbowiec może przeżywać do 10 dni. Przy zakażeniu świerzbem zaleca się stosowanie kąpieli i częstą zmianę bielizny. Bieliznę, pościel, ręczniki używane podczas choroby należy po wypraniu odstawić i nie stosować przez okres 2 tygodni. W leczeniu ludzi z reguły używa się maści.
