Mezalians wciąż wydaje się być rzeczą absolutnie nie do zaakceptowania dla kogoś, kto wywodził swój ród od potomków Czarneckich i Tarnowskich. Cóż z tego, że z dawnej świetności pozostały ostatki srebrnej zastawy stołowej, królewskie pieczęcie na dokumentach i ułamek zaledwie z dawnych rodowych włości. Konstanty córki za chłopa nie wyda! Sprawą nie do przeskoczenia były także niespokojne czasy – nie można było ot tak po prostu zaplanować ucieczki z domu i rozpocząć życia od nowa. Karol postanawia, że weźmie udział w powstaniu. Kochankowie obdarowują się małymi owalnymi medalionami z puklem włosów, przysięgają sobie miłość nawet poza grób i to, że kiedyś jeszcze będą razem. Wkrótce po zaciągnięciu w szeregi powstańcze, Karol ginie. Barbara przeczuwa to, gdy podarowany medalion spada z półki na ziemię. Wzorem innych kobiet – patriotek, po upadku powstania ubiera się już zawsze na czarno, w sercu nosząc do śmierci żałobę po Karolu. Mija stulecie. Rodzinne pamiątki po Tarnowskich, w tym dokumenty i medalion Karola, przetrwawszy zawieruchę dziejów, trafiają na półkę klimatycznego antykwariatu w Drohiczynie. Tam wypatruje je Anastazy, miłośnik dziejów drobnej szlachty, i kupuje wszystko. Medalion znów trafia w ręce zakochanej – córka badacza, Basia, nie bardzo wie, jak zwrócić na siebie uwagę Konrada, z którym chodzi do klasy w miejscowym liceum.
Przyjaciółka podpowiada jej, by zwróciła się o pomoc do jej ciotki, znanej z paranormalnych zdolności. Kobieta zgadza się pomóc Basi. Wyczuwa, że stary medalion, który dziewczyna ma przy sobie, był już kiedyś łącznikiem między zakochanymi. W trakcie odprawiania rytuału miłosnego nad medalionem, wróżka widzi ponad czasem i przestrzenią dawnych kochanków, Barbarę i Karola, w strojach z epoki. Dawna Barbara jest uderzająco podobna do swej następczyni. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, kochankowie z czasów powstania styczniowego odnajdą się w swym kolejnym wcieleniu. Wróżka radzi Basi, by przez 63 dni (rok powstania) odmawiała modlitwę do kabalistycznego anioła miłości, paliła koło zdjęcia ukochanego odrobinę jemioły i ruty oraz spała z medalionem pod poduszką. Intensywnie myśląc o spotkaniu z Konradem Basia stosuje się do poleceń. Po tym czasie Konrad zbiera się na odwagę, by zaprosić Basię na prywatkę. Na szkolną imprezę studniówkową idą już jako para, a po kilku latach narzeczeństwa biorą ślub. Konrad otrzymuje nakaz pracy i przydział mieszkaniowy w zupełnie nowym miejscu. Wraz z Basią osiedlają się na terenie należącym niegdyś do Tarnowskich, doglądanym i uprawianym niegdyś przez ród Karola. Miłość przekroczyła granice czasu i przestrzeni, historia zatoczyła koło. Dawni kochankowie znów razem, młodzi i szczęśliwi.
