Zaczynając od rozszyfrowania samej nazwy, astrologię nazwiemy nauką o gwiazdach – zgodnie z greckim źródłosłowem (astron – gwiazda i logos – słowo lub myśl). Tak rozumieć można by jednak także astronomię, czyli typową naukę przyrodniczą, która opiera się na badaniu, analizowaniu i wyciąganiu wniosków. Astrologia jest czymś znacznie więcej, wykracza poza sferę czysto rozumową.
Ucząc się od gwiazd
Astronomia pragnie dać człowiekowi wiedzę o kosmosie, astrologia natomiast udowadnia, że kosmos może zapewnić wiedzę o sobie samym. To jest właśnie główny cel tej nauki – poznać samego siebie, znaleźć przeznaczoną sobie drogę i sens życia w zgodzie z wszechświatem. To wskazówki zapewniające harmonię i równowagę między człowiekiem i otoczeniem, a także między poszczególnymi ludźmi.
Przyszłość zapisana w gwiazdach
Część osób chce sprowadzić astrologię do sztuki poznawania przyszłości na podstawie ułożenia ciał niebieskich. Jest to oczywiście w pewnym stopniu możliwe – wybitni astrologowie potrafią to, jednak nie jest to głównym celem tej dziedziny. Na przyszłość czy poszczególnego człowieka, czy też większej grupy składa się wiele zmiennych i nie jest możliwe bezbłędne uwzględnienie każdej z nich, co czyni wróżbiarstwo sztuką nieprawdopodobnie trudną. Chcąc więc w pełni zrozumieć takie sztuki, w tym głównie astrologię, musimy pamiętać, że daje ona wskazówki i pewne możliwe schematy, a nie niezmienne scenariusze przyszłych wydarzeń.
Niezmienny wszechświat
Niebo swoim pięknem i ogromem od tysiącleci fascynowało ludzi, którzy widzieli w nich coś więcej niż część natury. Był to dowód boskości, symbolizujący nieograniczoną potęgę i nieskończoność. Każda kultura posiadała wykształconych ludzi specjalizujących się w odczytywaniu znaków na niebie, byli to magowie lub kapłani, ludzie otoczeni czcią i pewnym lękiem przed mądrością, którą są w stanie posiąść. Najstarsze kultury swoje kulty wyprowadzały z sił natury i dlatego właśnie w nich widzieli znaki dotyczące ludzkiego losu. Zaczęło się od obserwacji, najpierw odczytywano, co oczywiste, klęski naturalne, ale później nauczono się dostrzegać subtelniejsze symbole, dzięki którym przewidywało się także to, co było czysto ludzkie. Astrologia jest więc nauką, której poświęciło się wiele pokoleń. Skrupulatnie notowano pojawiające się znaki i to, co po nich nastąpiło. Zgodnie z logiką, można było oczekiwać, że gdy znowu taki znak się powtórzy, przyniesie podobny skutek. Najważniejsze ciała niebieskie to oczywiście słońce i księżyc. W prawie każdej starożytnej kulturze utożsamione były z bogami. Ich cykliczność symbolizowała ludzkie życie, a układ pozwalał określić ich wpływ na człowieka. W zależności od ułożenia ciał niebieskich opracowano specjalne mapy mentalne, czyli horoskopy. Z podobnych obserwacji powstały też kalendarze – w Egipcie dokładnie wiedziano na przykład, kiedy wyleje Nil, obserwując Syriusza.
Nieznany początek
Najstarszy horoskop pochodzi z 409 r. p.n.e. i powstał w Babilonii, jednak nie można dokładnie określić, gdzie na pewno narodziła się astrologia. Mogła być to Grecja, chociaż bardziej prawdopodobne, że Egipt bądź Mezopotamia. Najprawdopodobniej to właśnie Babilończycy rozpoczęli badać wpływ ciał niebieskich na losy ludzkie, ale astrologię, zbliżoną do tej, jaką znamy obecnie, rozwinęli Grecy. Wszędzie w podobny sposób próbowano odczytywać przyszłość z gwiazd, także w Indiach i w Chinach.Średniowiecze, a wraz z nim przeciwne jakiemukolwiek postępowi chrześcijaństwo potraktowało astrologię, jako magię, czyli dzieło szatana. Tak oceniano wszystko, co było niezrozumiałe lub zwyczajnie podważające władzę kościoła. Odrodzenie, powracając do dorobku starożytności, odświeżyło wiedzę o astrologii i ponownie zajęło się jej zgłębianiem. Współcześnie astrologia rozwija się nie tylko jako sztuka przewidywania przyszłości, pogłębiana przez licznych wróżbitów, ale też jako dziedzina psychologii – ceniona szczególnie przez Steinera i Junga.
