Wielu osobom myśli, iż zawód wróżki jest po prostu jeszcze jednym zawodem i każdy, kto tylko umie stawać Tarota, może to robić. Czy tak rzeczywiście jest? Czy naprawdę każdy może zostać wróżbitą?
Profesja: wróżka
Istnieje wiele szkół, w których mogą się kształcić ludzie zainteresowanie ezoteryką. Przygotowują one specjalne programy i kształcą także wróżbitów. Wydaje się więc, że wystarczy skończyć odpowiedni kierunek w Instytucie Psychologii Stosowanej w Warszawie lub Policealnym Studium Psychotroniki w Krakowie, aby zajmować się wróżeniem. Jednak doświadczeni wróżbici przestrzegają, że sam dyplom, nawet renomowanej uczelni, jeszcze nie wystarcza do tego, aby wykonywać ten trudny i wymagający zawód.
Czym cechuje się dobra wróżka
Zawód wróżki przede wszystkim wymaga empatii, ponieważ polega na kontakcie z innymi ludźmi. Trzeba też mieć wyczulony zmysł obserwacji i umiejętność komunikowania się. Dzisiaj klienci oczekują konkretnych informacji, a nie metaforycznych interpretacji. Prawdziwa wróżka nie obiecuje cudów, nie poda też jednej wizji przyszłości, lecz pokaże różne możliwości, które niosą pociechę, bo najczęściej po wróżbę przychodzą ludzie sfrustrowani, nieszczęśliwi, którzy potrzebują choć cienia nadziei. W takich sytuacjach wróżka staje się psychologiem, terapeutą, który powinien nieść pomoc. wróżka musi być przy tym odporny na manipulacje, zdarza się bowiem, że klient bardzo oczekuje konkretnej przepowiedni i wcale nie chce słyszeć o tym, co pokazują karty czy runy, chce natomiast potwierdzenia własnej wizji. Takiej presji wróżka musi umieć się oprzeć, bo kłamać nie można, nawet gdy klient tego pragnie. Do tego dochodzi konieczność zdobycia ogromnej wiedzy – tu przydaje się odpowiedni kurs, jednak nigdy nie zastąpi on pracy własnej, studiowania książek lub szukania mistrzów, którzy będą chcieli podzielić się swoją wiedzą. Nie wystarcza bowiem sama wiedza – z wróżbiarstwem jest jak z grą na instrumencie: teoretycznie grać może każdy, jednak są tacy, którzy nawet po latach ćwiczeń będą zaledwie wydawać dźwięki z instrumentu, jak i tacy, którzy już jako dzieci będą wirtuozami. Podobnie jest z wróżeniem – jest to rodzaj sztuki. Zwykle w tym zawodzie konieczna jest specjalizacja – wróżka, który zajmuje się wszystkimi możliwymi metodami wróżenia, w żadnej z nich nie jest dobry. Dlatego najlepsi wybierają sobie jedną – dwie metody i w tym zakresie ćwiczą się i doskonalą, aż osiągną biegłość, ale technika, sprawność, pracowitość, wiedza – to jeszcze nie wszystko. Potrzebna jest też pasja i zamiłowanie, a tym nie każdy dysponuje.
Kto nie powinien zajmować się wróżeniem?
To nie jest zajęcie dla ludzi, którzy przeczytali w sieci o wysokich zarobkach wróżbitów i nabrali przekonania, że oni też tak potrafią. Przy takim nastawieniu nigdy sukcesu nie osiągną. Nie jest to praca dla tych, którzy nie lubią innych ludzi, bo wróżka musi nawiązać kontakt z osobą, której przyszłość przewiduje, poznać ją i niejako „zajrzeć” w jej duszę. Wróżenie nie jest dla osób, którym wydaje się, że dzięki kartom będą mogli wpływać na rzeczywistość, kontrolować innych, czy wydarzenia – czeka ich nieuchronne rozczarowanie. Wróżbitą nie powinien być też człowiek tchórzliwy, który boi się sam sobie postawić karty lub wziąć odpowiedzialność za swoją wróżbę. wróżka będący mistrzem tej sztuki bierze na siebie ciężki bagaż – nie każdy jest zdolny go unieść.
